இந்திய பாரம்பரிய இடங்கள் 22: குதுப் மினார் - வரலாற்றின் சான்றாக உயர்ந்து நிற்கும் ஸ்தூபி!

வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க பல்வேறு கட்டடங்களும், சின்னங்களும் அதிகம் காணப்படும் ஒரு இடமாக டெல்லி உள்ளது. இதற்காகவே வரலாற்றில் தனிச் சிறப்பும் பெற்றுள்ளது, இந்தியாவின் தலைநகரான டெல்லி. இந்தியா கேட், லோதி கார்டன், ஹுமாயூன் கல்லறை, ஆக்ரா கோட்டை என ஏராளமான வரலாற்று இடங்கள் குவிந்துள்ளன. இந்திய வரலாற்றை எடுத்துக்கொண்டால், மஹாஜனப்பதாக்கள் தொடங்கி, அசோகர், குப்தர்கள், ஹர்ஷர் என்று எல்லோர் ஆட்சியிலும் இந்திரப்பிரஸ்தம் முக்கிய பகுதியாகவே இருந்து வந்தது. அதாவது டெல்லியில் ராஷ்டிர பவனத்தில் இருந்து கிழக்கே இரண்டரை மைல் தூரத்தில் இந்திரப்பிரஸ்தம் உள்ளது. தற்போது இது  புராணா குயிலா (புராணா கிலா) என்றழைக்கப்படுகிறது.  சுமார் 45 வயதில் ஆட்சியைப் பிடித்த ஹுமாயூன் உருவாக்கிய நகர் தான் இந்த புராணா குயிலா.  தற்போது இதன் அருகேயுள்ள டெல்லி, டெல்லி சுல்தானியர்கள் காலத்தில் முடிசூடத் தொடங்கி, முகலாயர்கள், ஆங்கிலேயர் என அவர்களின் கைகளிலிருந்து சுதந்திர இந்தியாவின் தலைநகராக நிலைத்திருக்கிறது. அப்படிப்பட்ட டெல்லிக்கு சின்னமாகவும், அடையாளமாகவும் இருக்கும் ஒரு ஸ்தூபியை பற்றி தான் இன்று பார்க்கவிருக்கிறோம். 

குதுப் மினார்: டெல்லியின் மெஹ்ராலி பகுதியில் மிகவும் பழமையான மற்றும் இடிபாடுகளால் ஆன கட்டமைப்புகள் நிறைந்த பகுதிகளில் அமைந்துள்ளது குதுப் மினார். பல்வேறு வரலாற்று நினைவுச் சின்னங்கள் சூழ்ந்து காணப்படும் பகுதியாக இருப்பதால் இவ்விடம் "குதுப் பல்கூட்டுத் தொகுதி-வளாகம்" என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. குதுப்மினார் என்ற சொல்லுக்கு அரபு மொழியில் துருவம் அல்லது அச்சு என்று பொருள். இங்குள்ள வளாகத்தில் டெல்லியின் இரும்புத்தூண், குவாத்-உல்-இஸ்லாம் மசூதி, அலாய் தர்வாசா, இல்துமிஷ் கல்லறை, அலாய் மினார், அலா-உத்-தினின் மதரஸா மற்றும் கல்லறை, இமாம் ஜமீனின் கல்லறை, மேஜர் ஸ்மித்தின் குபோலா மற்றும் சாண்டர்சனின் சூரியக் கடிகாரம் போன்ற சிறப்புமிக்க இடங்கள் உள்ளன.  

இந்த வளாகம் ஆப்கானிய கட்டிடக்கலைக்கு ஒரு முக்கிய எடுத்துக்காட்டாகவும், இந்தோ-இஸ்லாமிய கட்டடக்கலையின் அடையாளமாகவும் இருப்பதால் , இந்த இடங்களை, 1993-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற யுனெஸ்கோ மாநாட்டில், சிறந்த கலை, கட்டடக்கலை, வரலாற்று நினைவுகள், நினைவுச்சின்னம் என்ற பட்டியலின் அடிப்படையில் யுனெஸ்கோவின் 4-வது விதியின் கீழ் உலக பாரம்பரிய இடமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. இதையடுத்து, இந்தியாவின் பாதுகாக்கப்பட்ட இடங்களின் பட்டியலில் குதுப் மினார் சேர்க்கப்பட்டது. 

இன்றைய ஆப்கானிஸ்தான் பகுதியில் குரிட்ஸ் என்ற மலைவாழ் மக்கள் நாடோடிகளாக வாழ்ந்து வந்தனர். அவர்கள் தங்கள் பிழைப்புக்காகக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இடம்பெயர்ந்து சிந்து சமவெளி ஒட்டிய பகுதியில் வாழ்ந்து வந்தனர். இந்தியாவுக்கு குடிபெயர்ந்தவர்களுடன் இஸ்லாமும் அவர்களுடன் வந்தது.  குரிட்ஸ், வரலாற்று ரீதியாக ஷான்சபானிஸ் (Shansabanis) என்று அழைக்கப்படுபவர்கள், தாஜிக் வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள், அவர்கள் நவீனக்கால மேற்கு ஆப்கானிஸ்தானின் மலைப்பகுதியான குர்விலிருந்து (Ghur) வந்தவர்கள். குரிட்ஸ்கள் இந்தியாவுக்கு வந்த சில ஆண்டுகளிலேயே இந்தியாவின் பல இடங்களை தங்கள் கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தனர். கி.பி 1175-76 இல் மேற்கு பஞ்சாபில் உள்ள முல்தான் மற்றும் உச் பகுதிகளையும், கி.பி. 1177 இல் பெஷாவரைச் சுற்றியுள்ள வடமேற்குப் பகுதிகள் மற்றும் கி.பி. 1185-86 இல் சிந்து பகுதியையும் இணைத்துக் கொண்டனர்.

கி.பி. 1193 ஆம் ஆண்டில், குதுப் -உத்-தின் ஐபெக் என்பவர் டெல்லியைக் கைப்பற்றி, கவர்னர் ஆட்சியை அமல்படுத்தினார். அவரின் வெற்றியின் காரணமாக ஒரு ஸ்தூபியையும் எழுப்ப நினைத்து, குதுப் மினாரின் கட்டுமானத்தைத் தொடங்கினார். 14.32 மீட்டர் விட்டம் கொண்ட ஸ்தூபியின் அடித்தளத்தை நிறுவினார். ஆனால் அவரால் அதன் அடித்தளத்தை மட்டுமே கட்ட முடிந்தது. அதுபோக குவாத்- உல்- இஸ்லாம் என்ற மசூதியை நிறுவினார். குதுப்மினாரை ஒட்டி அமைந்துள்ள இந்த மசூதி இந்தியாவில் முதல் முதலாக உருவாக்கப்பட்ட மசூதி என்றும் குறிப்பிடப்படுகிறது. இந்தியாவின் பழமையான மசூதிகளில் ஒன்றாகவும் இது பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது.